De vakantie is voorbij … Boehoehoe! 🙁

Ondertussen zijn we alweer iets meer dan een week aan het werk, jawel.

Maar wat is er van al die vakantieplannen gekomen?

 

Deze plannen werden werkelijkheid …

• op stap gaan met oma
  Zalige namiddag. Lekkere rosé, leuke babbel. Meer moet dat niet zijn.
  
• de krant The Times kopen en van voor tot achter uitlezen
  Ik ben over de helft geraakt. Maar hoe gezellig was dat! Krantje lezen met een kopje thee, en alle tijd van de wereld hebben. Erg van genoten.
• zwemmen in de zee
  In de Middellandse zee. En de monsters hebben mij met rust gelaten. (Dank u, monsters.)
  
• een dag inplannen zonder plannen
  Ik hou van structuur, maar ‘t is vakantie voor iets hé. Very chill.
• een fictieboek lezen
  Harry Potter and the Deathly Hallows. Jammer dat de reeks helemaal uit is. Weeral. 🙂
• een fictieboek lezen dat niet ‘Harry Potter’ is
  Inham, van Cynan Jones. Kort, maar beklijvend. En best dat ik éérst in de zee ben gaan zwemmen, en dan pas dit boekje gelezen heb.
  Aja, en ik las ook zes Agatha Christies in evenveel dagen.
• lezen, lezen en … nog een beetje lezen
  Twaalf boeken gelezen. ‘t Was meestal toch te warm om iets anders te doen.
• op een terrasje mensen-kijken
  In het haventje van Cavalaire. Er zijn slechtere plaatsen om een paar uurtjes te slijten …
  
  
• op ’t gemak rondneuzen in boekenwinkels
  Veel rondgeneusd, maar uiteindelijk toch niets meegenomen. Er lag thuis nog een heel stapeltje boeken te wachten. Die gingen allemaal mee op vakantie, en werden (bijna) allemaal uitgelezen. Dus nu heb ik weer een reden om nog eens langs de boekenwinkel te passeren. (Zeer tegen mijn goesting, natuurlijk. Not.)
• de deurtjes van de keukenkastjes poetsen
  Het is een project van ‘af en toe iets doen en we geraken er wel’ geworden. Nog niet helemaal klaar dus, maar het ziet er goed uit. Al zeg ik het zelf.

 

En deze plannen blijven (voorlopig) nog even op het to-do-lijstje staan …

• mijn fiets poetsen en mijn autootje een grondige schoonmaakbeurt geven
• Indra iets nieuws aanleren
  Leren douchen telt niet zeker? She was not amused. No, siree!
  
• cream tea in de Orangerie in Brugge
  Geïnteresseerden mogen zich altijd melden. 🙂
• een kruidentuintje aanleggen op de vensterbank van de keuken
  Voor de reis had het niet veel zin, want er kwam niemand de planten water geven. En na de reis is het er ook niet meer van gekomen. Maar uitstel is geen afstel, zullen we maar denken.
• een GR-dagstapper wandelen
  Eén woord: 40-graden-in-de-schaduw!
  
  
• een stop motion filmpje maken
  Blijft zeker op mijn lijstje staan. En al helemaal nu ik van die toffe figuranten heb! Dank u wel, lieve zus, en dank u wel, lieve collega! Alfred kijkt voorlopig nog even de aap uit de boom (taalvirtuoos mét humor, that’s me), maar dat komt helemaal in orde.
  
  

Ik zal me dus nog niet gauw gaan vervelen …

Bij het trainen van Indra gebruik ik geen sliptouw of -ketting. Nooit. Ze heeft altijd een halsband of een harnasje gehad. En in een ver verleden heb ik ook nog een Gentle Leader gebruikt. Maar geen wurglijn. En dat is een heel bewuste keuze.

Vroeger was het namelijk anders. Zoals velen ben ik mijn carrière in de hondensport gestart met een sliptouw als voornaamste attribuut. Het was de standaardlijn op de meeste hondenscholen. (En dat is nog steeds zo, vrees ik.) De inschrijving op de hondenschool waar we les volgden, ging sowieso gepaard met de aanschaf van een sliptouw. Je had de keuze uit rood, blauw of zwart. Pups werden nog ontzien, maar vanaf de leeftijd van zes maanden kregen ze zonder uitzondering een sliptouw rond hun nek.

Toen ik (eindelijk!) mijn eerste eigen hond mocht aanschaffen, was het dus ook niet meer dan normaal om haar te voorzien van dergelijke leiband. Het werd een rode.

De toenmalige hondenschool gebruikte zowel leibandcorrecties als beloningen om honden te trainen. Ik heb Thessa de meeste oefeningen aangeleerd met beloningen, maar voor het wandelen gebruikte ik wel leibandcorrecties. Dat ging als volgt …

Wanneer Thessa niet dicht genoeg bij mijn been wandelde, gaf ik een harde ruk aan de leiband. Het sliptouw snoert dicht rond de hals van de hond, met pijn en schrik tot gevolg. In theorie zou dat ertoe moeten leiden dat ze dichter bij me ging wandelen, om een volgende ruk te vermijden. Maar het probleem met straf is dat het voor de hond vaak niet duidelijk is waarom je haar straft, zelfs al denk jij dat het zonneklaar is. Niets zegt haar dat ze dichter bij jou moet wandelen, bijvoorbeeld. Voor zover zij weet, kan ze gestraft worden omdat ze té dicht wandelt. Meestal leren ze het wel, min of meer, met trial and error. Ze wandelen wat verder weg, en krijgen opnieuw een ruk. Ze wandelen wat dichter, en krijgen geen ruk. Ergo: dichter wandelen is de boodschap.

Maar het is niet omdat een methode werkt, dat het sowieso een goede manier is om iets aan te leren. Straffen heeft een aantal nevenwerkingen, en die zijn niet te onderschatten. Het risico bestaat namelijk dat een hond het helemaal niet meer snapt, in de war raakt, of gewoon bang wordt. En het ondermijnt het vertrouwen. Dat is triest, en bovendien volstrekt onnodig.

Met Thessa liep het helemaal mis, dat wandelen met een sliptouw. Ze bleef steeds verder achter en leek in niets op de vrolijke hond die de andere oefeningen (aangeleerd met beloningen) zo goed en enthousiast kon uitvoeren. Ze was doodsbang van de pijn die ik haar toebracht met de leiband. Omdat ik toen nog geen idee had wat de oorzaak zou kunnen zijn, en dacht dat het van ‘niet willen’ was, schakelde ik over op een slipketting. Meer pijn, zwaardere straf voor de ‘ongehoorzame’ hond. Resultaat: ze ging nóg slechter wandelen.

Het besef dat het zo niet verder kon (voor Thessa én voor mezelf) heeft me ertoe aangezet op zoek te gaan naar andere trainingsmethoden. Ik kreeg het gewoon niet meer over mijn hart, wat de trainer ook zei. Het voelde niet goed. Dit wou ik mijn hond niet aandoen.

De oplossing was eigenlijk heel simpel: stoppen met straffen, en in de plaats daarvan gewenst gedrag belonen. In dit geval: een snoepje elke keer dat ze iets dichter bij mijn linkerbeen meewandelde. Thessa verbeterde zienderogen. Ze begon de oefening echt goed uit te voeren en, belangrijker, ze deed het duidelijk met veel meer plezier.

Voor het gemak gebruikte ik wel nog steeds een sliptouw als leiband op de hondenschool. Dat soort leiband is nu eenmaal handig bij het aan- en aflijnen, en is licht en makkelijk op te bergen.

Tot op de dag dat het helemaal fout ging …

Ik zie het nog helemaal voor me. Wandeling aan de leiband. Bij een scherpe bocht naar rechts was Thessa iets te laat in het meedraaien. Uit puur automatisme gaf ik een harde ruk aan de leiband.

Alles stopte. We keken elkaar aan. Ik zie nog steeds de blik van ongeloof in haar ogen. We waren allebei zo hard geschrokken. Gechoqueerd. Ze vertrouwde mij en ik had haar pijn gedaan. Op dat moment heb ik besloten om nooit nog een sliptouw te gebruiken.

Dankzij een schadevergoeding van knuffels en snoepjes heeft ze het me vergeven, de schat. Maar dat was de laatste keer dat ik een sliptouw gebruikt heb. Sindsdien is het altijd een halsband geweest. Met Thessa, met Indra, en met alle honden die ik nog onder mijn hoede zal krijgen.

’t Is congé!!! Olé olé! 🙂

Mijn vakantie is gestart. Vier weken. Vier!! Da’s toch niet te doen hé! Het zal wel weer in een zucht voorbij zijn, maar op dit moment lijkt het nog een eeuwigheid en ik ben van plan ervan te genieten! Oh yeah!

Ik kijk er eerlijk gezegd al een paar weken naar uit. Niet omdat ik het werk zo beu was, maar omdat vakantie mij de tijd geeft om eens iets anders te doen. Die dingen die er nooit van komen omdat ik ze altijd vooruitschuif ‘tot ik ooit eens vijf minuten tijd heb’ …

Aangezien ik van lijstjes hou, heb ik er eentje gemaakt met de dingen die ik tijdens deze vier vakantieweken zou willen doen. Ik beschouw het niet als een to-do-lijst (het heet niet toevallig ‘vrije’ tijd), maar eerder als een ideeënlijst. Vakantie-inspiratie, so to speak.

Here goes …

• de krant The Times kopen en van voor tot achter uitlezen
• mijn fiets poetsen
• Indra iets nieuws aanleren
  You cán teach an old dog new tricks. Zelfs een Briard met bij momenten maar twee actieve hersencellen. (No offence, Indra, maar we moeten daar eerlijk over zijn.)
• lezen, lezen en … nog een beetje lezen
  Ik heb nog een heel stapeltje ongelezen boeken liggen en ik popel om erin te duiken.
• een dag inplannen zonder plannen
  Oftewel: geen klop doen.
• cream tea in de Orangerie in Brugge
• ook in Brugge: de Triënnale gaan bekijken
  Mijn ouders hadden die tip al gegeven, en deze blogpost van Romina herinnerde mij daaraan. Lijkt me echt de moeite.
• mijn autootje grondig schoonmaken
  Het zal leuk zijn om de originele kleur van het beestje terug te zien. (Inderdaad, zo erg, ja.)
• op stap gaan met oma
• een nieuw recept uitproberen
  Tips zijn welkom! Laat je volledig gaan in de comments.
• een kruidentuintje aanleggen op de vensterbank van de keuken
• een GR-dagstapper wandelen
  Of zelfs meer dan één, maar we gaan de lat niet te hoog leggen.
• eindelijk die kastdeurtjes gaan halen in de Ikea
  Na een paar jaar met de helft van de kasten in mijn bureau mét deurtjes en de andere helft zonder, wordt het toch stilaan tijd om dat terug in evenwicht te brengen.
• een fictieboek lezen
  Mijn stapeltje boeken bevat bijster weinig non-fictie. De bib kan redding brengen.
• een fictieboek lezen dat niet ‘Harry Potter’ is
  Ik blijf die herlezen.
• zwemmen in de zee
  Beetje bang van monsters die aan mijn tenen knabbelen, maar ik wil dat toch eens proberen.
• die ricottahapjes nog eens maken
• op ’t gemak rondneuzen in boekenwinkels
  De kans is dus reëel dat die stapel ongelezen boeken nog wat groter wordt.
• de deurtjes van de keukenkastjes poetsen
  Kijk ik op een manier eigenlijk wel naar uit. (I’m weird that way.)
• op een terrasje mensen-kijken
• een stop motion filmpje maken
  Ik deed ooit al een eerste poging, maar ik zou er eens wat meer werk van willen maken.
• …

Disclaimer: deze lijst is niet exhaustief. (Wie had gedacht dat ik dat woord hier ooit zou gebruiken? Ik alvast niet.) Er kan dus nog van alles bijkomen, as we go along. Of ik kan compleet andere dingen gaan doen. Ook steeds een optie, mezelf kennende.

Zoals je ziet, gaat het relatief veel over poetsen en schoonmaken. Niet echt het meest spannende vakantievooruitzicht misschien, maar ’t is ’t moment. It’s now or never, baby! Buiten de vakantieperiodes ben ik al blij als ik het huishouden min of meer onder controle kan houden. Iets grondig aanpakken zit er meestal niet in. Maar nu kan ik mij helemaal laten gaan en mijn innerlijke perfectionist loslaten op een aantal poetsklussen. Met een podcast in mijn oren hoeft dat zelfs helemaal niet onaangenaam te zijn.

Ik hou jullie op de hoogte …

Wat zijn jullie vakantieplannen? Laat iets weten in de comments.

Dit is mijn allereerste stop-motionfilmpje.

Poepsimpel, maar persoonlijk vind ik het nog altijd hilarisch. Duidelijk een geval van ‘eigen kind, schoon kind’, maar who cares. 🙂

Soms lijkt het uitlaatrondje van Indra meer op een soort hindernissenparcours dan iets anders. De hindernissen in kwestie zijn dan andere honden. En we nemen de hindernissen niet, we ontwijken ze. Met goede reden …

Niet dat de buurthonden zo agressief zijn. Integendeel, de meeste zien er mij heel sociaal uit. Maar, hoe vriendelijk ook, Indra moet ze niet. Ze is bang van andere honden. Vooral als ze hen niet kent. Vooral als ze naar haar kijken. Vooral als ze groot zijn. Vooral als ze ook nog eens donker gekleurd zijn. (Ze maakt een uitzondering voor de lokale Zwitserse Witte Herder. Die kan niets goed doen in haar ogen, hoe wit ze ook is. De vijand, jawel.)

En als ze bang is, dan gaat Indra in de aanval. Fight or flight, ze kiest meestal voor het eerste. Onder het motto dat de aanval toch nog steeds de beste verdediging blijft. Of zoiets.

Dus we slalommen tussen de buurthonden. Steken de straat over als we een tegenligger krijgen. En opnieuw. En opnieuw. Om problemen te vermijden. Om Indra in haar comfortzone te houden. Zodat ze niet bang hoeft te zijn. Ze kan mij vertrouwen: de mammie (moi!) zorgt voor haar.

Alhoewel. Soms denkt de mammie dat het wel zal lukken. Dat het toch ook allemaal zo erg niet is. Dat het nu toch al heel lang geleden is dat Indra uitgevlogen heeft. Dat ze zelfs heel rustig blijft als we een hond passeren aan de overkant van de straat.

En dus kies ik ervoor om eens niet over te steken. We blijven stilstaan terwijl de andere hond passeert. En het gaat goed. Er gebeurt niets. Succes!

Overmoedig besluit de mammie ook de volgende hond te tackelen (figuurlijk hé, mannekes). Gewoon blijven staan. Aja, want we hebben net gezien dat Indra dat kan. Not! Een uitval in volle paniek. Tanden bloot. Hoge blaf. Trekken aan de lijn. Wild springen naar de onschuldige passant.

Waarom? Waarom lukt het bij de ene hond wel en bij de andere niet? Ewel, ik zal het u vertellen. Het heeft meestal helemaal niets te maken met de hond aan de andere kant. Het gaat over het emmertje. Indra haar emmertje. En dat het vol raakt.

De eerste hond maakt het emmertje halfvol. Soms iets meer, soms iets minder. Dat is dan wél weer afhankelijk van de hond in kwestie. Kleine Shih-Tzu die beleefd wegkijkt: kwartje vol. Zwarte Labrador die enthousiast contact probeert te maken: ruim halfvol. Maar niet vol. Dus er gebeurt niets. For now.

Maar dan komt de tweede hond langs. Terug een geut in het emmertje. Misschien ook maar iets meer dan een half emmertje. Maar het emmertje was al halfvol. Dus het loopt over. Met alle drama van dien.

Op zo’n moment kan ik mezelf voor de kop slaan. Ik wéét dat, van dat emmertje. En ik weet ook dat Indra haar emmertje echt niet zo groot is, en dat het dus ook vlug overloopt. Maar toch bezwijk ik af en toe voor de verleiding ‘om het eens te proberen’.

Is dat dan zo erg? Ja, dat is erg. Indra vertrouwt mij. Ze hangt aan een leiband en ik beslis wat we gaan doen. Ze kan niet weg. Ze is volledig afhankelijk van mijn goodwill. Jij en ik weten dat die andere hond ongevaarlijk is. Maar, en nu komt het: Indra weet dat niet. Indra voelt angst, en stopt met nadenken. Haar hypothalamus neemt over en ’t is van fight or flight. En dat is niet plezant voor haar.

Ik weet nochtans wat het is. Ik ben bang van bijen en wespen. Ik wéét dat die beestjes meestal ongevaarlijk zijn. Zeker als je ze met rust laat. En toch. Panisch als er eentje rond mij zoemt. In het rond slaan. En weten dat dat een slecht idee is. Maar mijn hypothalamus weet dat niet. Die denkt: “Alarm, we zijn in levensgevaar!!” Dus ik loop met molenwiekende armen gillend het terras af.

En ik ben een mens. Ik zou intelligenter moeten zijn dan een hond. Maar als paniek de overhand neemt, dan zijn die anderhalve kilo hersenen niets meer waard, zo blijkt.

Stop dus maar met meewarig te lachen met mijn dom hondje dat het verschil niet ziet tussen een gevaarlijk monster en een onschuldig knuffelbeestje. Ge zijt zelf niet veel beter! Spinnen, slangen, hoogtes, kleine ruimtes, clowns, vliegtuigen … Take your pick! Er zijn meer dan genoeg fobieën to go around.

Tijd heelt alle wonden, zeggen ze. En tijd leegt gelukkig ook alle emmertjes. Als de gestresseerde mens of hond terug wat rust kan vinden, zakt het niveau van het emmertje. Bij de een al wat sneller dan de ander, maar het komt goed. Maar voorkomen is nog altijd beter dan genezen. Dat emmertje in de gaten houden is dus de boodschap. En niet wachten tot het overloopt.

Dus voortaan steek ik altijd de straat over als er een hond aankomt. Vóór Indra haar emmertje begint vol te lopen. Ze kan op me rekenen om haar te beschermen tegen alles wat eng is in deze wereld. Beloofd! Zelfs al komt dat in de vorm van het allerschattigste Maltesertje ever …

Eerder vertelde ik al over de honden in mijn leven. Ik zou mezelf dan ook zonder twijfel een hondenmens noemen.

Maar er was ook een kat.

Victor de Kat.

 

Het slechte nieuws …

Om maar meteen te beginnen met het slechte nieuws: Victor is onlangs overleden. Op de gezegende leeftijd van veertien jaar, dat wel. Maar toch, ik had verwacht dat hij rond de twintig zou worden. Dat is blijkbaar heel optimistisch, en ik weet ook niet goed waar ik dat getal haalde, maar veertien jaar is dan veel te jong. Zelfs al zegt de dierenarts dat het oud is, voor een kat. Dat was het plan niet.

Victor z’n nieren lieten het afweten. Een probleem bij veel katten, zo blijkt. Ze krijgen allemaal teveel dierlijke proteïnen binnen, en te weinig groenten. Katten zijn echte carnivoren, dus ze hebben vlees nodig om te overleven, maar trop is te veel. Ook voor Victor z’n niertjes dus. Ze waren volledig op, waardoor hij geen honger meer had en dus ook keihard vermagerde. Een epokuur bracht geen soelaas en uiteindelijk was euthanasie de enige juiste keuze. Hoewel hij steeds zwakker werd, heeft hij gelukkig nooit afgezien. Een paar dagen voor zijn dood wou hij zelfs per se nog even gaan wandelen. Z’n territorium checken. Ik ben benieuwd hoe de buurtkatten die erfenis verdeeld hebben, en of ze überhaupt al doorhebben dat de koning van het steegje niet meer is.

 

En het goede nieuws …

Maar om verder te gaan met het goede nieuws: hij was een specialleke, mijn Vicky. Ik zal hem nooit vergeten.

Gedumpt in het bos, in een kartonnen doos, samen met zijn broertjes en zusjes. Gelukkig werden de vier poezekatjes gevonden door hondenmensen op wandel, die ook een beetje kattenmensen waren, of werden. De kittens waren nog heel erg jong, en moesten om de paar uur melk krijgen. Dus bedankt aan Lotte en Ann om hen in leven te houden. En ook een dankjewel aan Asha, een Golden Retriever uit de duizend, die prompt surrogaat-kattenmoeder werd. Met veel liefde en wijsheid leerde ze haar geadopteerde kroost the ways of the world. Ik ben er zeker van dat haar lessen Victor meermaals het leven gered hebben. Het is goed om de basics van hondentaal te kennen. Zeker als je als kat twee honden-zusjes krijgt die sowieso niet van de makkelijkste zijn, en waarvan eentje downright gevaarlijk uit de hoek kan komen. (Kijk niet zo onschuldig, Indra.)

Een van die vondeling-kittens is dus bij mij terechtgekomen, in juni 2004. De mooiste, natuurlijk. En de schattigste. En de liefste. Ook Thessa was er zot van. Achtervolgde hem overal. Het arme poezekatje was nooit op z’n gemak. Altijd liefdevol gestalkt door zijn zus.

Na een half jaar kwam Indra erbij. Dierenfamilie compleet. Toch wat Victor betrof, want van andere katten heeft hij nooit moeten weten. Hoe voorzichtig ik Charlotje de Asielkat ook geïntroduceerd heb, het is nooit iets meer geworden dan ‘met moeite tolereren’. Idem voor Kareltje de Zwerfkat. Die mocht iets meer dan Charlotte, maar ook alleen maar doordat hij koppig volhield en Victor halsstarrig bleef achtervolgen. In analogie met honden- en kattenmensen, kunnen we besluiten dat Victor eerder een hondenkat was. Net zoals Thessa eerder een kattenhond was. Verwarrend, ik weet het.

Voor wie bij bovenstaande foto spontaan ‘oooh, zo lief’ uitriep (wat toch een beetje de bedoeling was, als illustratie bij de hond-kat-vriendschap die ik net beschreef): ik moet bekennen dat Thessa hier eigenlijk feitelijk gewoon op zoek was naar statische elektriciteit. (Er was een hoek af bij die hond. Ik kan het ook niet helpen.) Victor zelf was níet zo happig op dat geknetter, understandably, dus het soezen voor de stoof heeft hier niet lang meer geduurd.

 

The Voice

Mijn ervaring met katten is beperkt, maar ik durf toch stellen dat Victor één van de meer vocale exemplaren was. Zagen dat die kat kon! Miauw hier, miauw daar. En zeker als je iets terugzei (as one does), dan kwam er helemaal geen eind aan. En in alle toonaarden. Dat beestje had een bereik waar Helmut Lotti jaloers op zou zijn. Ik weet zeker dat hij optredens gaf voor de katten in de buurt. Hij repeteerde alleszins genoeg!

Lawaai maken was zijn lang leven. Om naar buiten te geraken, om naar binnen te geraken, om hem te redden van op het plat dak (waar hij wel opraakte, maar niet af, zonder duidelijke reden), om hem midden in de nacht langs de velux binnen te laten (de eerste keer terwijl het keihard regende, dus ok, maar alle keren daarna gewoon omdat hij daar goesting in had), om eten te krijgen, om ander eten te krijgen (aja, want altijd hetzelfde steekt tegen, hoe zou je zelf zijn), om water te krijgen, om vers water te krijgen (obviously) … Of gewoon, tegen de jukte.

 

Clickertraining

Alhoewel ik mijn passie voor gedragstraining vooral op honden gericht heb, kon ook Victor de Kat er niet aan ontsnappen: clickertraining.

Misschien eventjes heel kort uitleggen voor de onwetenden: clickertraining is een manier om een gedrag aan te leren met beloningen, zonder dwang. (Voor wie er meer over wil weten, begin bij Karen Pryor. Superinteressant, zelfs al ben je nooit van z’n leven van plan om een dier te trainen. Echt, lees dat boek.)

Dankzij clickertraining, had Victor een repertoire opgebouwd van twee ‘trucjes’.

1. in een doos gaan zitten
2. op een stoel gaan zitten

Dat klinkt poepsimpel, en ik weet dat YouTube vol staat met filmpjes van supergetrainde katten, maar voor Victor en mezelf was dat al een hele prestatie. We waren er allebei trots op. En terecht. Het heeft ons veel geduld en opperste concentratie gekost om dat voor elkaar te krijgen. Applaus voor onszelf!

Wat ik zo fantastisch vond aan het trainen van Victor, was de nonchalante manier waarop hij alles uitvoerde. Ok, hij wou die stukjes kipfilet. Ok, hij wist dat hij daarvoor op die stoel moest springen en gaan zitten. Maar no way dat hij dat slaafs als een hond zou doen. Neen, mijnheer was een kat. En katten doen alles op hun tempo, nemen hun tijd. Hij ging op die stoel zitten als híj daar zin in had, niet omdat z’n mens dat wou.

En toch, hij deed het hé, elke keer opnieuw. Maar het zag er ook elke keer weer uit alsof hij toevallig zelf van plan was om op die stoel of in die doos te gaan zitten. En de kipfilet was een toevallige bonus. Zalig ventje!

 

Nieuw personeel

Tien jaar lang is Victor mijn kat geweest. Dat is veranderd toen ik verhuisd ben naar Antwerpen. Omdat ik op een appartement ging wonen, is Victor niet mee verhuisd. Hij mocht bij mijn ouders gaan wonen, in Brugge. Dat was moeilijk (voor mij, not so much voor Victor), maar hij zou nooit gelukkig geweest zijn op een appartement. Bij mijn ouders had hij een tuintje, en een rustige buurt om in rond te zwerven. En niet te vergeten: excellent personeel. Echt, daar had hij geen klagen van. Alle deuren gingen voor hem open (ook letterlijk, en meermaals per dag), en hij kon er naar hartelust voor het haardvuur liggen veuzen. Hij kreeg er zelfs af en toe blikvoer! (Wat een serieuze upgrade was ten opzichte van de yukkie bio-korrels waartoe de mammie hem probeerde te bekeren.) Ja, ik denk wel dat we mogen stellen dat hij vier jaar van een aangenaam pensioen genoten heeft. En verdiend.

Hij heeft er nu dus ook z’n eeuwige rustplaats gevonden, mijn klein ventje. Zo dankbaar dat hij deel uitmaakte van mijn leven …

Rest in peace, Victor de Kat.

Vorige week probeerde ik een nieuw recept uit: ricottahapjes uit de oven met avocado. Beetje misleidende titel, want de hapjes zelf komen helemaal niet uit de oven. Het ricottabeleg echter wel, dus we zullen niet muggenziften. (Terwijl we eigenlijk al bezig zijn. Foei!)

Anyway. Ik vond dit recept in ‘Vegalicious’, van Alice Hart. Mijn zus gaf mij dit vegetarische kookboek ooit cadeau voor mijn verjaardag. (Dank je wel, zus!) Ik moet bekennen dat het redelijk lang geduurd heeft voor ik er ook effectief iets uit klaargemaakt heb. (Sorry, zus.) Daarna heeft het weer een tijdje stof vergaard op de boekenplank, maar ik heb het nu dus herontdekt. En hoe!

Deze ricottahapjes zijn multifunctioneel: je kunt ze eten als ontbijt, brunch, lunch … Ik heb ze als ontbijt klaargemaakt, en de overschot als lunch verorberd. Maar belangrijker dan hun multifunctionaliteit: ze zijn superlekker en op 1-2-3 in elkaar te flansen! De ingrediënten zijn ook heel makkelijk in huis gehaald.

Eigenlijk hoort er een zelfgemaakte paprikacompote bij de hapjes. Er is een tijd geweest dat ik niet eens aan dat recept was begonnen, wegens ‘ik heb geen goesting om ook nog paprikacompote te maken’. Aja, want als het kookboek zegt ‘paprikacompote’, dan moét het paprikacompote zijn. En niks anders. Pasjenip hé! (Zei ze, schuddend met dat vingertje.)

Maar ondertussen kan ik al eens diep ademhalen, het kookboek loslaten en, jawel, improviseren. (Dapper, ik weet. Applaus voor mezelf.) Dus, als je de zelfgemaakte paprikacompote niet meteen ziet zitten, follow my lead en vervang door zongedroogde tomaatjes. Of iets anders. Klets erop waar je zin in hebt, of whatever je in de frigo vindt.

Het ricottamengsel heeft 20 à 25 minuutjes in de oven nodig. Tijd genoeg dus om op je duizendste gemakje de avocado en de zongedroogde tomaatjes te snijden en de rucola te wassen. Easy peasy.

 

Ingrediënten:

• 500 g uitgelekte ricotta
• 2 eetlepels fijngeraspte pecorino of Parmezaanse kaas
• 1 ontpit en fijngehakt rood Spaans pepertje
• 2 eetlepels fijngeknipt basilicum
• 2 licht losgeklopte eieren
• olijfolie (of de olie van de zongedroogde tomaatjes)
• 4 dikke sneden geroosterd zuurdesembrood
• 2 rijpe, ontpitte, in tweeën en in plakjes gesneden avocado’s
• 1 bosje rucola
• paprikacompote (voor de uitslovers) of zongedroogde tomaatjes (voor de rebellen onder ons)
• peper en zout

 

Bereiding:

1. Verwarm de oven voor op 190°C. Klop de ricotta en de pecorino of Parmezaanse kaas, het Spaanse pepertje, het basilicum en de eieren door elkaar. Strooi er ruim peper overheen en niet te veel zout.
2. Vet 4 vormpjes met een inhoud van 180 ml of een ovenschaal licht in met olie. Schenk het ricottamengsel in de vormpjes. Zet 20 minuten in de oven (25 minuten voor de ovenschaal). Laat even staan, haal een mes langs de randen en haal uit de vorm.
3. Smeer het mengsel op het geroosterde brood, besprenkel met olijfolie, leg er een paar plakjes avocado, rucolablaadjes en wat paprikacompote/zongedroogde tomaatjes op.

 

Geniet (en smos) naar hartelust!

By the way, het receptje voor de paprikacompote ziet er wel lekker uit, hoor. Eentje om ooit eens te proberen, met of zonder de ricottahapjes. Ik laat wel iets weten als het ervan gekomen is. Beloofd.

Ik las het boek ‘Hygge – De Deense kunst van het leven’. De auteur, Meik Wiking, is CEO van het Happiness Research Institute in Kopenhagen. Denemarken is een van de gelukkigste landen ter wereld, en volgens mijnheer Wiking heeft dat veel te maken met ‘hygge’. Het woord valt blijkbaar niet echt te vertalen, maar ik denk dat ‘gezelligheid’ het dichtst in de buurt komt.

In het boek wordt beschreven wat hygge is en hoe je het kunt creëren. Hygge zorgt namelijk voor een gevoel van veiligheid en geborgenheid, en dat is dan weer belangrijk voor ons geluksgevoel.

En omdat ik geloof dat ons geluksgevoel altijd een duwtje in de rug kan gebruiken, deel ik graag die kleine dingen die het voor mij helemaal hygge maken. In willekeurige volgorde …

 

1. Kaarsen

De Denen zijn het met me eens: het zachte licht van kaarsen maakt alles meteen een heel stuk meer hyggelig. Idem voor een brandend haardvuur, natuurlijk. (Maar dat is wat minder praktisch op ons appartement.)

 

2. Regen

Omdat het binnen zoveel gezelliger is als het buiten slecht weer is. Dat kaarslicht komt trouwens ook veel beter tot z’n recht met donkere wolken aan de hemel. Hygge in ‘t kwadraat!

 

3. Met dikke sokken in warme pantoffels

Mijn rode Eskimo-pantoffels zijn pure hygge voor mij. Ze zijn heerlijk retro en toveren nog steeds een glimlach op mijn gezicht. Ik vind het altijd weer jammer om ze op te bergen in de lente …

Ik kocht ze bij ‘t Pantoffeltje, op de Wapper in Antwerpen. Het kleine winkeltje staat bomvol dozen met pantoffels en sletsen, die elke vierkante centimeter muur bedekken. (Denk: het toverstafwinkeltje van Mr. Ollivander, in ‘Harry Potter’.)

Combineer de pantoffeltjes met een paar dikke sokken en de hygge is niet meer te stoppen.

En zo’n aaibare pluizenbol geeft er nog een extra hyggelige dimensie aan …

 

4. Flanel

Of het nu een pyjama of een dekbedovertrek is, flanel is lekker warm en zacht. ‘t Is pas winter als het eindelijk koud genoeg wordt om de flanellekes boven te halen!

* Tip van een ervaringsdeskundige: de combinatie ‘flanellen pyjama én flanellen beddengoed’ is niet zo’n goed idee, wegens soortement velcro-effect.

 

5. Een boek

Geen laptop, geen tablet, geen smartphone. Een echt boek. Hoe handig het ook is om informatie digitaal te verwerken, echt hyggelig is het niet. Ik ben misschien ouderwets, maar ik hou van het gevoel van een echt boek, van bladzijden omdraaien, van neerleggen en terug oppakken. Elk boek is goed, maar toch het liefst een verhaal waar je jezelf helemaal in kunt verliezen.

 

6. Een warme drank in mooi aardewerk

Dampende thee, een stevige maaltijdsoep of heerlijk warme chocolademelk. Ze maken je hele lijf lekker warm en zorgen voor instant gezelligheid. Voor mij is ook het ‘vat’ dat deze vloeibare hygge vasthoudt van groot belang.

Dit zijn mijn persoonlijke favorieten:

 

7. Een Britse detective op tv

Televisie en hygge zijn meestal geen vriendjes, maar voor een Britse detectiveserie maak ik graag een uitzondering. Midsomer Murders, Vera, Poirot … Spannend ontspannend, vooral in combinatie met de hierboven vermelde thee, aangevuld met (zelfgemaakte) koekjes.

 

8. Een dekentje en/of een sjaal

Om het hyggelig te maken, moet je het in de eerste plaats lekker warm hebben. Lekker wegkruipen onder een dekentje, ingepakt in een grote sjaal. En bij extreme koude: met de slaapzak in de zetel. Zalig!

(Wel opletten met ‘slaapzaklopen’, bv. naar de keuken om extra thee en koekjes aan te voeren. I had to learn the hard way …)

 

9. Eenvoud

Less is ongetwijfeld more als het op hygge aankomt. Geen tierlantijntjes, geen grote luxe. Simpel en degelijk, dat is wat we zoeken. Hygge gaat over koesteren, dankbaar zijn en genieten. Van spullen, maar ook van mensen en relaties. Hygge is geen uitbundig feest, het is een goed en diepgaand gesprek.

 

Wat maakt het voor jou helemaal hyggelig? Deel gerust via de comments.

Me, life and the dog, heet deze blog. Maar wie is die hond? En waarom?

Omdat er altijd een hond zal zijn. Is het niet in ‘t echt, het zal in gedachten zijn. Omdat ik veel te danken heb aan honden. Omdat ik zonder honden niet was geweest wie ik ben. Ik heb altijd van honden gehouden. Altijd.

We hadden thuis een Lecturama-boek over hondenrassen. Ik heb dat letterlijk aan stukken gelezen. En wie er de archieven van bibliotheek De Garve in Sint-Jozef Brugge op nagaat, zal ontdekken dat de boeken over honden in de jaren ’80 opvallend vaak aan hetzelfde kind werden uitgeleend. Het resultaat van al die research was, dat ik een ras kon plakken op alle honden die ik tegenkwam op straat. Toch op de meeste. (Mijn excuses aan de zeldzame rashond die ik in de tijd verkeerdelijk als kruising benoemd heb. Mijn toenmalige hondenlectuur omvatte vooral de meest courante rassen.)

Maar helaas bleef het jaren bij honden op papier. Mijn ouders werkten niet mee. Met reden. Als uw kind begint te niezen gelijk zot telkens ze in de buurt van een hond komt, en haar ogen zien er vervolgens uit alsof ze net een boksmatch verloren heeft, dan zou je misschien ook twee keer nadenken voor je zo’n beest in huis haalt. Dus moest ik me tevreden stellen met toevallige ontmoetingen. Waar ik dan ook alles uithaalde. Ik heb ongetwijfeld menig hond tot vervelens toe overladen met mijn onverdroten enthousiasme. Aaien, spelen, balletjes gooien … Ik kon er geen genoeg van krijgen. En ondertussen fantaseren over een eigen hond … Ik zag hem al meelopen naast mijn fiets. Het was een Schotse Collie. En luisteren dat die deed! Maar ‘t zat er dus niet in, door die vervloekte allergie …

Tot bleek dat ik kon wennen aan honden, als ik er regelmatig mee in aanraking kwam. Vraag me niet hoe dat komt, het heeft iets te maken met het verschil tussen een allergie en een intolerantie. Al gelijk: halleluja en loof de Heer en meer van dat gejubel!

Enter Bodo, een klein bundeltje pikzwarte deugnieterij. Samengesteld uit drie vierde Labrador Retriever en één vierde mysterie. Hij werd deel van ons gezin en bijgevolg ook de eerste hond in mijn leven. (Ook al was hij eigenlijk de hond van mijn vader.) We hebben alle mogelijke beginnersfouten gemaakt met die hond. Echt. You name it, we did it. Maar het is goed afgelopen. Uiteindelijk hebben we het licht gezien, en zijn we gestart met hem dingen áán te leren, in plaats van af te leren. Bodo was zo’n hond die geen vlieg kwaad kon doen. En gelukkig voor ons ook heel vergevingsgezind. Hij is 15 jaar oud geworden, en hij wordt nog altijd hard gemist.

Mijn eerste eigen hond, dat is een verhaal apart. Echt, die krijgt haar eigen blogpost. Haar naam was Thessa. En ze was heel bijzonder. Border Collie, en soulmate. Once in a lifetime, weet je wel.

De huidige hond in mijn leven heet Indra. Oftewel De Pinda. Of Ineke. Ieniemienie kan ook. En meer van dergelijke afgeleiden. Om de een of andere reden kan ik geen huisdier hebben met maar één naam. En luistert die dan, madam? – Jawel. Allé, nu niet meer zo goed, wegens meer dan dertien jaar oud en aan de dove kant. Maar toen ze nog kon horen, luisterde ze naar al haar aliassen.

Indra is een Briard. Volgens de Hondenencyclopedie van Esther J.J. Verhoef-Verhallen: “Intelligent en werkwillig, gehard, moedig, waaks, trouw, tikje dominant en absoluut ongeschikt voor het leven in een kennel. De Briard heeft geen gevoel voor humor, dus kunt u hem maar beter niet plagen.” Tja … Ze zal inderdaad nooit gelukkig zijn in een kennel. Maar voor de rest heeft ze duidelijk haar eigen handleiding geschreven. Niet van de slimste en liever lui dan moe, maar wel de allerliefste. Nooit echt op haar gemak in de grote boze wereld, maar super-aanhankelijk (haar idee van gezellig is iedereen in huis op dezelfde vierkante meter). Ze zal een inbreker geen strobreed in de weg leggen, maar ze is een droom om in huis te hebben. Zo braaf. En ze heeft absoluut een gevoel voor humor. Zeker weten. De grapjas.

Aja, en ze is heeft de mooiste ogen die je ooit gezien hebt. Kijk naar dat kopje en zeg me hoe je daar niet op slag verliefd op wordt!

Met de honden kwam ook de hondenschool. En lesgeven op de hondenschool. En lesgeven ‘op mijn eigen’, in bijberoep. Had iemand mijn vijftienjarige ik gezegd, “binnen een paar jaar sta je vol vertrouwen aan een groep volwassenen uit te leggen hoe ze met hun hond moeten omgaan”, ik zou die mens zot verklaard hebben. Ik was zó verlegen. Ik durfde nooit mijn mond opendoen. Laat staan iemand anders vertellen wat hij verkeerd deed en hoe hij het dan wel moest doen. Voor een stuk is dat nog steeds zo. Maar niet als er honden aan te pas komen. Geef me een hond en ik verander in een spraakwaterval die nog moeilijk te stoppen is. Passie, noemen ze dat.

De laatste tijd ben ik er wat minder mee bezig, wegens hoogbejaarde hond die het niet meer ziet zitten om overal mee naartoe te tjaffelen, en bijgevolg ook geen connectie meer met een hondenschool of zo. Maar het blijft kriebelen en ik ben zeker dat ik er ooit terug iets mee ga doen. Al is het maar erover schrijven.

Me, life and the dog. Het gaat dus niet alleen over de honden in mijn leven, maar evenveel over wat ze mij hebben geleerd en hoe ze mijn leven rijker maken. Merci, doggies, I owe you.

Starten is moeilijk. Zeker als je een eeuwige twijfelaar bent, zoals ik. Met gelijk wat, maar zeker met iets dat de buitenwereld ziet. Zelfs al zit de buitenwereld er niet op te wachten. Zelfs al heeft de buitenwereld geen enkel idee dat het bestaat. Zelfs al geeft de buitenwereld er, in het beste geval, geen moer om.

Maar … Het is vrijdagnamiddag. De zon schijnt. En ik dacht, nu moet ik toch echt eens starten met die blog. Zonder er al te veel over na te denken. Want nadenken, dat kan ik goed. Te goed, bij momenten. Zo goed dat ik niet in actie schiet. Dat het altijd maar bij dromen blijft. En plannen. Zolang het maar niet doen is. Maar ‘t was ‘t moment! Ik weet niet goed waarom, en misschien doet dat er ook helemaal niet toe. Het voelde gewoon goed om eindelijk eens te beginnen met iets waar ik al zo lang over aan ‘t dromen ben.

Mijn Burleigh-theeserviesje gevuld met groene thee. Mij achter mijn laptop geïnstalleerd. En start!

Jamaar …

Wat als blijkt dat ik helemaal niet kan schrijven?
Wat als ik het na twee keer posten beu ben?
Wat als ik helemaal niets interessants te vertellen heb?
Wat als niemand dit ooit leest?
Wat als iemand dit wél leest?!?

Als het antwoord op elk van bovenstaande vragen ‘who cares’ is, dan mag je starten met een blog, zo blijkt.

Dus ik heb het gewoon gedaan. Domeinnaam aangevraagd. Efkes lichte paniek … Aja, want een blog opstarten is meteen ook voor eeuwig en altijd, gebeiteld in de hardste steen, geen weg terug. Om nog niet te spreken van al die investeringen. OMG! – Not. Dus toch maar doorgezet. Thema gekozen. Veranderd. Nog eens. (En dan nog een paar keer. Wie had dat gedacht.)

Maar dus eindelijk ook aan het schrijven geraakt. Het doel was 250 woorden. Het zijn er 311 geworden. Strever.

 

Volg mijn blog met Bloglovin